"Odkrywanie siebie i świata"

Przyroda przyciąga wzrok, skłania do obserwacji i odkrywania zmian. A te dzieją się bez przerwy. Jeden dzień w życiu roślin jest okresem bardzo długim. W ciągu jednego dnia niektóre rośliny potrafią się "zestarzeć", inne - rozkwitnąć i zachwycić swoim niepowtarzalnym pięknem. Wielozmysłowy "ogląd" umożliwia dostrzeganie wielorakich walorów przyrody. Gromadzimy więc wrażenia wizualne, smakowe, węchowe, dotykowe, słuchowe, i przeżywamy różnorodne stany ducha (zaciekawienie, zainteresowanie, myślenie, emocje i uczucia). Wrażenia, przeżycia i przemyślenia skutkują różnorodnymi, z naszej strony, zachowaniami. Zachowania te stanowią pochodną naszej wiedzy, obserwacji, doświadczeń, rozumienia zjawisk i zdarzeń, okoliczności, ale też - przyjętych w naszej kulturze kanonów zachowań.
Wielorakie zdolności i umiejętności są naszym wyróżnikiem w świecie przyrody. Na ogół posiadamy tego świadomość. Warto ją jednak zawsze łączyć z rozpoznaniem naszych talentów, zdolności, umiejętności; ciągle "mierzyć siły na zamiary" i ciągle poznawać swój potencjał twórczy w różnych dziedzinach naszych zainteresowań. "Odkrycia" te pozwolą nam w budowaniu poczucia własnej wartości, pewności siebie, przekonania o własnej kreatywności. Świadomość siebie jest niezwykle cenna dla nas samych, ale też dla społeczeństwa. Pozwala nam prowadzić stabilne życie - bez lęków i obaw, być oparciem dla domowników i osób z otoczenia, wprowadzać sensowne zmiany i udoskonalenia w miejscu funkcjonowania, budować najbliższe otoczenie według najlepszych pomysłów i wzorów.
Podziwiać piękno przyrody, znać siebie i swoje możliwości (i nieustanie je rozwijać) - to podstawa posiadania poczucia szczęścia osobistego i źródło ciągłej młodości (mimo kalendarzowego wieku). Warto tę świadomość mieć i wcielać ją w życie.

"Dwa światy?"

 Od urodzenia żyjemy w jakimś środowisku i świecie, w rozumieniu: tym bliskim, i tym dalekim. Poznajemy świat za pomocą zmysłów: wzroku, słuchu, węchu, smaku, dotyku. Uczymy się języka (języków), by móc poznawany świat opisywać, o nim opowiadać, komunikować się z innymi ludźmi za pomocą słów (mówionych i pisanych). Dostrzegamy też, że istnieje dwa światy. Jeden - to ten, który istnieje niezależnie od tego, czy my istniejemy czy nie, i drugi -  to "nasz świat", czyli istniejący tylko wtedy, gdy my żyjemy, istniejemy. "Nasz świat" powstał w momencie naszego urodzenia się, a zakończy się z chwilą naszej śmierci. "Nasz świat" istnieje tylko dlatego, że my istniejemy i mamy z nim wielozmysłowy kontakt w ciągu całego naszego życia. "Nasz świat" jest wytworem naszej świadomości, naszych doznań i uczuć. "Nasz świat" budujemy każdego dnia w oparciu o nasze zmysły, różnorodne działania i doświadczenia, naszą wrażliwość, nasze kontakty międzyludzkie, różnorodne okoliczności i zbiegi okoliczności, posiadaną (różnorodną) inteligencję. "Nasz świat"jest światem przedmiotów, obiektów, wydarzeń, ludzi znanych i nieznanych, otaczającej nas materii. "Nasz świat" stanowią obrazy, dźwięki, zapachy, temperatura, kolory, faktury, zdarzenia i prawa fizyki. Nie wszystko jesteśmy w stanie dostrzec, ogarnąć i zrozumieć. Wielką frajdą jest codzienne obcowanie z "naszym światem", poznawanie go, podejmowanie prób jego rozumienia, przeżywanie momentów zaciekawienia, zadziwienia, wzruszenia, różnorodnych rozterek, chwil szczęścia.
W czasie trwania naszego życia dokonujemy nieustannych porównań "naszego świata" z tym światem wielkim, istniejącym poza nami, istniejącym obok nas lub z dala od nas, istniejącym od wieków, ciągle rozwijającym się i posiadającym ogromny potencjał rozwojowy. W drodze porównań określamy siebie, własną tożsamość i niezależność.

"Być oryginalnym to być kreatywnym?"

Myślę, że każdy z nas jest w jakimś stopniu oryginalny. Żyjemy w różnych warunkach kulturowych, środowiskowych i materialnych, a te zmuszają nas do tworzenia własnego "świata", własnego wizerunku, własnego stylu, własnego otoczenia. W dużej mierze korzystamy z naśladownictwa, ale nie zawsze. Naśladownictwo jest powielaniem tego co jest, co jest znane, dostępne, co mają wszyscy. Oryginalność zaś to niepowtarzalność, wyjątkowość, autentyczność, niezwykłość. Bycie oryginalnym to bycie kimś indywidualnym, kimś posiadającym własne myślenie i własne gusty; kimś prezentującym własne zachowania, własne poglądy, własne pomysły, kimś organizującym przestrzeń według własnego projektu, kimś odpowiedzialnym za siebie i innych, szukającym sposobów pokonywania własnych słabości, samodzielnie rozwiązującym różnorodne problemy i obawy, kimś nie wpadającym w tzw. "owczy pęd". Oryginalność jest więc sprawą wymagającą ciągłej mobilności. Opiera się na wiedzy, twórczej wyobraźni, intuicji, doświadczeniu, nieustannym poszukiwaniu czegoś nowego (lepszego, niepowtarzalnego, bardziej praktycznego, pięknego ...), krytycznym myśleniu, dociekliwości i umiłowaniu rozwoju. Ludzie oryginalni to ludzie z charakterem, nie szczędzący czasu na "tworzenie niepowtarzalnego".
Oryginalność ma jednak swoje granice. Trzeba sobie zawsze określić cel końcowy i nie "burzyć" czegoś, co jest dobre i co się sprawdza w praktyce, dla samego "burzenia". Nie lubimy oryginalności za wszelką cenę. Cenimy sobie natomiast pomysłowość realizowaną w sposób rozsądny, w myśl zasady: "prostota, praktycyzm, piękno". Pokazywanie swojego "ja"i swojej odmienności w złym stylu nie jest dobrze przyjmowane i akceptowalne.

"Moja droga"

Wszyscy jesteśmy w życiowej drodze, i różnie sobie o niej myślimy, w zależności od chwili, spełniania się naszych pragnień, zbiegów okoliczności, sytuacji życiowej, wieku, pozycji społecznej... . Pragniemy na swojej drodze "zdrowia, szczęścia, pomyślności, spełnienia marzeń, dostatku materialnego", i tego sobie życzymy przy każdej nadarzającej się okazji. Mamy wizję własnej szczęśliwej drogi, bo tylko taka nas interesuje.
Wiele do myślenia daje notatka Ryszarda Kapuścińskiego w "Lapidarium II': 
"O każdej drodze lubię myśleć, ze jest ona drogą bez końca, że biegnie dookoła świata. A wzięło się to stąd, że z mojego Pińska można było łódką dotrzeć do wszystkich oceanów. Wyruszając z małego drewnianego Pińska, można opłynąć cały świat."
Wszyscy wyruszamy w drogę z "jakiegoś Pińska", mamy nieograniczone szanse na "opłynięcie świata" według własnego tematu, pomysłu, z wykorzystaniem własnych sposobów na to. I tylko od nas zależy, na ile dobrze sobie własną drogę przemyślimy, na ile się zaangażujemy i będziemy zdeterminowani, by drogę przebyć i w podróży się zrealizować.

"Życie jest drogą - ujęcie metaforyczne"

 Tworzenie dobrych metafor polega na dostrzeganiu podobieństw w rzeczach niepodobnych i jest ściśle związane z postrzeganiem świata. Pojmowanie życia jako drogi - wydzielonego pasa, po którym można się poruszać, jest sensowne. Metafora (przenośnia) to językowy środek stylistyczny, w którym obce znaczeniowo wyrazy są ze sobą składniowo zestawione i tworzą związek frazeologiczny o innym znaczeniu niż dosłowny sens wyrazów. Dzisiejszy wpis jest zestawieniem popularnych przenośni związanych z "motywem drogi". Warto je przemyśleć i uzupełnić o inne, często używane - i - według nas - trafne: 

•  droga do prawdy
• długa droga do mądrości
• droga życiowa
• droga do celu
• droga wyboista
• droga donikąd
• droga do zatracenia
• droga prosta
• droga krzyżowa
• droga bez powrotu
• droga do serca mężczyzny
• droga ludzi wolnych
• droga utarta
• droga daleka
• droga do bogactwa
• droga bezpieczna
• droga prawna
• droga do sukcesu
• droga do szczęścia
• droga okrężna
• droga najkrótsza
• droga przebyta
• komu w drogę, temu czas

Życie jest nieustannym byciem w drodze i nieustannym poznawaniem siebie i otoczenia. Celem każdego ludzkiego życia jest spełnienie, zapewnienie szczęścia sobie i bliskim, rozwój własnych umiejętności, poszukiwanie wewnętrznej harmonii, budowanie własnego świata. Wszyscy więc jesteśmy w drodze i realizujemy (świadomie lub mniej świadomie) życiowe cele.