Sens tworzenia poezji zarysował Sergiusz Sterna-Wachowiak w artykule "Poezja i niepoezja":
"Dojrzała poezja to przestrzeń doświadczenia wewnętrznego człowieka, nad którą unoszą się czterej święci. Pierwszym patronem poezji jest święty Adam z Raju, gdy nazywa zwierzęta, minerały, gwiazdy, rośliny, które już istnieją, już Bóg je stworzył, ale nie mają jeszcze imion. Nazywać to co istnieje, ale i nie istnieje dopóki nie zostanie nazwane przez poetę we własny, niepowtarzalny sposób - to pierwsza z misji poezjowania.
Drugim patronem poezji jest święty Heraklit z Efezu, gdy mówi, że nie można wstąpić dwa razy do tej samej rzeki. Zapisać to co niezapisane, bo przeminie.
Święty Hans Christian Andersen jest patronem poznania dziecięcego, bezpośredniego, może naiwnego, ale pozwalającego dotknąć tajemnicy, otrzeć się o prawdę w sposób czysty, nieuprzedzony.
I wreszcie święty Syzyf, ten, który nie wtoczy kamienia na górę. Poezja nigdy nie zgłębi tajemnicy, nie powie swojego ostatniego słowa, na zawsze pozostanie wysiłkiem, który nie ma finału, nie rozplątuje tajemnicy.
Nazywanie nieznanego, zapisywanie przemijającego, poznanie bezpośrednie i świadomość niedocieczonego są składnikami poezji, które w najlepszych wierszach występują łącznie, zawsze w indywidualnej proporcji i wciąż inaczej zapośredniczone w słowie. O mistrzostwie można mówić wówczas, gdy kompozycje tych czterech składników są bezwzględnie trafne, konieczne."
Warto sobie to przemyśleć!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz