"Praca zawodowa - rzecz bardzo ważna"

Praca zawodowa wypełnia połowę życia każdego z nas. Jej posiadanie daje nam środki do życia, pozwala realizować codzienne potrzeby, umożliwia odkrywanie życiowych szans. Wprowadza też do naszego życia porządek: określa rytm dni i lat, wyznacza system spójnych czynności, zmusza do podnoszenia wiedzy i umiejętności, pozwala mieć poczucie użyteczności w społeczeństwie i poczucie sensu istnienia, umożliwia przeżywanie zadowolenia z wyuczonego i wykonywanego zawodu. Jako podstawowa forma aktywności człowieka, jest szczególnym rodzajem działania. Przyczynia się do zmiany rzeczywistości, która nas otacza, prowokuje nasze myślenie o tejże rzeczywistości, umożliwia wyrażanie siebie każdego dnia. Ogólnie ujmując,  praca - dobro bezcenne - umożliwia każdemu z nas rozwój osobisty i ciągle rozwija otaczający nas świat. Powoduje zmiany w każdej sferze życia: zarówno w tej materialnej, jak i w tej duchowej.
A do tego prawo daje nam znaczące gwarancje. Każdy człowiek sprawny fizycznie i psychicznie ma prawo do pracy i prawo do uzyskania przygotowania do wykonywania zawodu. Ma też prawo do pozyskiwania minimum środków gwarantujących jemu, i jego najbliższym, stan ludzkiej egzystencji.
Wszystko brzmi pięknie. Chciałoby się, żeby wszyscy (zdolni do pracy) mogli realizować się w pracy codziennie, i żeby gratyfikacje z tytułu pracy pozwalały realizować nasze potrzeby i marzenia. 

"Empatia tylko na wiosnę?"

Nasz stan ducha potwierdza nadejście wiosny. Wiosna jest w nas: reagujemy na piękne słońce, zapach wiosennego powietrza, śpiew ptaków, budzącą się przyrodę i ... drugiego człowieka. Szukamy ludzi do towarzystwa, przyjaźni, miłości... . Zauważamy ich, cieszymy się ich obecnością, podziwiamy, potrzebujemy... . Wiosna rozbudza nasze zmysły i powoduje zwiększoną wrażliwość na przyrodę i ludzi. Może warto właśnie teraz zastanowić się nad naszą wrażliwością na innych. Padnie teraz, często używane, szlachetne słowo: empatia. Czym jest, co oznacza? Empatia hamuje zachowania agresywne, umożliwia widzenie drugiego człowieka w jego inności, odmienności poglądów, postaw i preferencji; pomniejsza rolę "ja", a zwiększa znaczenie "ty"; jest rodzajem wrażliwości na widzenie świata przez innych. Jest głównym składnikiem inteligencji emocjonalnej umożliwiającym dialog zarówno w płaszczyźnie międzyludzkiej, jak i ogólnospołecznej. Osoby empatyczne umieją zrozumieć drugiego i wybaczyć mu jego winy, potrafią podjąć trud rozwiązywania konfliktów w drodze rozmowy czy mediacji; są chętne do udzielania pomocy w potrzebie. 
A teraz pytanie: jaki jest poziom mojej empatii? Warto to na własny użytek przemyśleć i samemu sobie odpowiedzieć na pytanie.Wiedza o sobie to podstawa wszelkiej aktywności.

Przykład nie koniecznie empatycznego, choć często występującego, zachowania jawi się w wierszu Tadeusza Kubiaka "Spotkał się paw z pawiem":

W pewnej ważnej sprawie
spotkał się paw z pawiem.

- Panie pawiu - rzekł pan paw -
to mi przykrość sprawia:
puszy się pan niczym graf
i udaje pawia.

- Panie pawiu - drugi rzekł -
chciałem pana prosić
o to samo. To wprost grzech
moje pióra nosić.

Jeden paw rozpostarł ogon,
drugi go ze złością złożył.
Jeden paw się rozindyczył,
drugi także się rozsrożył.

- Panie pawiu...
- Panie pawiu...
- Pan się strzeż!...
- Pan się strzeż!...
- Dość mam tego!...
- Dość mam tego!...
- I ja też...
- I ja też...

I do pawia paw doskoczył -
dzioby w dzioby. Oczy w oczy.
Posypały się jak chmura
kolorowe pawie pióra.
I wróciły do domów
bez swych pysznych ogonów.

"Asertywność jest zachowaniem"

Naszą codzienność stanowią zachowania inicjowane przez nas, lub zachowania będące odpowiedzią na bodźce płynące z otoczenia. Zachowania te są sposobem postępowania na przestrzeni jakiegoś czasu i w zakresie jakichś (różnorodnych) spraw i tematów: zdrowotnych, społecznych, poznawczo-rozwojowych, środowiskowych... . "Nasze zachowania świadczą o nas", a na to jakie one są ma wpływ wiele czynników. Te ważne (w mojej ocenie) to: samoświadomość i przekonania.  Znajomość siebie, swoich poglądów i potrzeb, swoich praw, celów i zadań pozwala każdemu być asertywnym. Asertywność wymaga bowiem odwagi życia zgodnie z sobą, bez krzywdzenia innych. Jest podstawowym składnikiem inteligencji emocjonalnej. Uczymy się jej przez całe życie, i przez całe życie zmienia się poziom naszej asertywności. Jest umiejętnością szczerego wyrażania swoich poglądów i równoczesnego rozumienia stanowiska drugiej osoby; umiejętnością korzystania z osobistych praw i poszanowania praw innych; umiejętnością akceptowania zmian w sobie i przyjmowania ocen, pochwał oraz krytyki.
Człowiek asertywny jest otwarty, uczciwy. dostrzega swoje sukcesy, zna swoje mocne i słabe strony, wykorzystuje swoje możliwości i niczego się nie lęka. Ma w życiu cele, potrafi kontrolować swoje emocje w sytuacjach trudnych, zna i akceptuje swoje ograniczenia, potrafi powiedzieć "nie", żądać czegoś,co się mu należy, w sposób racjonalny dbać o swoje interesy. Ma odpowiedni do rzeczywistości obraz własnej osoby, stawia sobie realistyczne cele i zadania, wykorzystuje swoje możliwości, chroni się przed rozczarowaniami i krytyką.
Osiąganiu coraz wyższego poziomu asertywności sprzyja stałe pogłębianie wiedzy o sobie, swoich możliwościach i ograniczeniach oraz realistyczna ocena otaczającej rzeczywistości..

"Moje przekonania"

W moim życiu liczą się bardzo moje przekonania, zarówno te wyniesione z domu rodzinnego, jak też te wynikające z wychowania bądź wypracowane w drodze uważnego obserwowania świata. Naczelnym jest: "Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe". A poza tym:

• chcę zawsze być sobą, bo mam do tego prawo; nie chcę używać różnych masek na różne okoliczności po to, by realizować, jakieś własne, pokrętne cele;
• chcę się zawsze tak zachowywać, żeby nie utracić szacunku dla siebie i zawsze mieć poczucie własnej godności;
•  chcę być grzeczną i pomocną dla innych: słabszych, starych, o innych poglądach i doświadczeniu życiowym;
•  chcę być osobą aktywną na różnych polach moich obowiązków i zainteresowań;
• chcę rozwijać swoją wiedzę w obrębie wybranych problemów, ale też w zakresie wiedzy ogólnej o otaczającej rzeczywistości;
• jestem pewna, że "kowalem swego szczęścia każdy bywa sam";
• chcę sama kreować swój świat według własnych wyborów i chodzić drogami, które w moim rozpoznaniu są słuszne;
• jestem pewna, że rodzina jest najważniejsza; trzeba się o nią troszczyć i zabiegać o jej prawidłowe funkcjonowanie;
• chcę w różnych sprawach wyrażać własne poglądy i opinie, nawet wtedy, gdy wiem, że inni się z nimi nie zgadzają;
• chcę zawsze podejmować decyzje odpowiedzialne tzn. takie, które nie narażają kogokolwiek na negatywne ich skutki;
• nie chcę wynosić się ponad innych, ani też nikogo marginalizować;
• nie chcę być osobą agresywną w swoim zachowaniu; chcę się z ludźmi dogadywać w sprawach ważnych i mniej ważnych;
• chcę być osobą asertywną czyli taką, która korzysta ze swoich praw bez naruszania praw innych osób.

Na pewno nie są to wszystkie poglądy, ale te, które wyznaczały i ciągle wyznaczają moją drogę życiową, i te które (w mojej opinii),sprawdzały się (jak dotąd), zarówno w moim życiu prywatnym, jak i zawodowym. Gdziekolwiek jestem i cokolwiek robię chcę nadal dochowywać im wierności, gdyż są kluczem do mojego spokoju wewnętrznego i poczucia szczęścia.