"Porządkowanie świata - lojalność"

 Autor nieznany ***

Niektórzy ludzie będą cię "lubić"

tylko wtedy,

kiedy będą z tego mieli jakieś profity.

Ich lojalność skończy się tam,

gdzie skończą się korzyści.

Słowo lojalność ma dużą moc w czasie tworzenia i rozwijania relacji międzyosobowych. Dla własnego bezpieczeństwa i dobrego samopoczucia lubimy otaczać się ludźmi wyznającymi i praktykującymi zasadę lojalności. Ich sposób bycia i zachowanie to zasługa m.in. ich domu rodzinnego, w którym szacunek dla drugiego człowieka i honorowe załatwianie spraw międzyludzkich uważane były zawsze za rzeczy bardzo ważne, znaczące.

Lojalność w kontaktach międzyosobowych opiera się na:

-  obopólnym zaufaniu,

- bezwarunkowej akceptacji,

- byciu uczciwym w każdej sprawie,

-  trosce o pomyślną codzienność,

- wspólnym usuwaniu życiowych przeszkód,

- przekonaniu, że partnerów łączy wspólne dobro i wspólny cel - oraz - że dla realizacji tych założeń trzeba zawsze podążać w tym samym kierunku,

- przekonaniu, że razem jesteśmy w stanie pokonać każdą przeszkodę i zniwelować wszystkie przeciwności pojawiające się na naszej drodze życia,

- przekonaniu, że nasz wspólny stan posiadania ma dla nas wielką wartość, i że majątek ten należy rozwijać, pomnażać, budować. Niedopuszczalną rzeczą byłoby działanie na własną szkodę.

Podstawą lojalności jest szanowanie uczuć partnera. Nie należy go świadomie krzywdzić, ośmieszać, lekceważyć, ranić. Nie wolno zdradzać jego sekretów,  mówić o jego problemach, obgadywać go do innych ludzi.
Lojalność to wzajemne dbanie o siebie, realizowanie indywidualnych i wspólnych celów, poważne traktowanie wspólnych potrzeb, działanie na rzecz związku, a nie przeciwko niemu.  

Lojalność w partnerstwie to uczciwość i szacunek dla siebie nawzajem. W partnerstwie nie ma miejsca na zdrady, kłamstwa i interesowność.

Myśli do przeanalizowania:

"Siła nie oznaczała samotnego mierzenia się z niebezpieczeństwem. Siła płynęła z zaufania, przyjaźni i lojalności." (Melisa de la Cruz)

"Lojalność jest na wymarciu, a honor stał się tylko pojęciem z zamierzchłych czasów, traktowanym niemal jak przywara (...)." (Vera Eikon)

"Lojalność. Ma w sobie coś ujmującego, nawet wtedy, gdy jest źle ulokowana." (Richard Paul Evans)

 " (...) nie da się zbudować imperium bez lojalnych i gorliwych sług." (Michel Bussi)

"Porządkowanie świata - bliskość"

Halina Poświatowska "Bądź przy mnie blisko"

bądź przy mnie blisko

bo tylko wtedy

nie jest mi zimno

 

chłód wieje z przestrzeni

 

kiedy myślę

jaka ona duża

i jaka ja

 

to mi trzeba

twoich dwóch ramion zamkniętych

dwóch promieni wszechświata

 

Słowo bliskość kojarzy się dobrze, ciepło, przyjaźnie. Ludzie pragną bliskości. Oznacza ona osobisty, niekłamany, serdeczny kontakt z drugim człowiekiem.

Czym jest bliskość?

- podstawową potrzebą człowieka,

- intelektualnym i duchowym pokrewieństwem ludzi bliskich sobie,

- wzajemną, bezwarunkową akceptacją siebie (bez wymagań i oczekiwań),

- przestrzenią rozwoju, bycia, życia dwojga ludzi, opartą na wzajemności, sekretności, życzliwości i pozytywnych emocjach,

- kontaktem międzyosobowym bazującym na prawdzie, wierze w siebie i wyznawanych przez siebie wartościach,
- kontaktem międzyosobowym opartym na znajomości siebie, swoich celów, pragnień, zalet i niedoskonałości, planów.

Podstawową sprawą w bliskości jest pozostawanie wobec samego siebie w prawdzie (tzn. trzeba słuchać swojego wewnętrznego głosu, być zawsze sobą, żyć tu i teraz).
Od osób pozostających w bliskości nie wymaga się stuprocentowej gotowości do zwierzeń i do całkowitego odsłaniania siebie. Strony mają prawo do własnych myśli i uczuć, którymi nie chcą się dzielić. Odsłaniamy się wzajemnie tylko wtedy, gdy czujemy się z sobą bezpiecznie, gdy wiemy, że jesteśmy słuchani, rozumiani, szanowani, poważani. 

Bliskość oznacza otworzenie serca dla osoby, co do której mamy pełne zaufanie oraz gwarancję, że nas nie zdradzi, nie zawiedzie, nie ośmieszy, nie wykorzysta - i co do której mamy pewność, że będzie w stanie unieść prawdę o nas taką, jaka ona jest.
W bliskości duże znaczenie ma dotyk, który odzwierciedla przeżywane stany emocjonalne: komunikuje o poczuciu radości, zadowolenia, szczęścia, bezpieczeństwa, przeżywanych rozterkach, itp. Zasadą we wszystkich kontaktach jest, że im więcej dotyku, tym więcej bliskości.

Myśli do przeanalizowania:

"Żyjemy w epoce emocji. Nie kierujemy się już wiarą, nie kierujemy się rozumem. Kierujemy się emocjami." (Fulton John Sheen)

"Bliskość z naturą zmienia odbiór świata." (ks. Józef Tischner)

"By zbliżyć się do drugiego człowieka, trzeba oderwać się od siebie." (Stefan Garczyński)

"Jeśli będziesz zważał na głos serca, odkryjesz swą bliskość względem Boga i innych." (papież Franciszek)  

"Porządkowanie świata - swojskość"

 Ignacy Krasicki ***

O domku wdzięczny,

widok mnie twój krzepi.

Dobrze gdzie indziej,

u ciebie najlepiej.

Miło jest przeżywać uczucia radości i zadowolenia z powodu pobytu w domu rodzinnym, w którym wszystko jest znajome, jasne, w którym czujemy się dobrze i bezpiecznie. Podobnych emocji doznajemy, gdy myślimy o szkole: znana miejscowość, znany budynek, nauczyciele, koledzy... i innych, bliskich sercu, miejscach.

Zjawisko akceptacji ludzi, miejsca, dorobku duchowego i materialnego środowiska - to właśnie swojskość. Wynika ona z osobistych relacji z osobami, przedmiotami, miejscem, kulturą środowiska zamieszkania i życia. Znajomość realiów miejsca daje przekonanie o istnieniu wspólnoty opartej na podobieństwie, zrozumieniu, sensowności działań oraz rodzi poczucie bezpieczeństwa, zadomowienia, sielskości i przynależności. Oznacza to, że środowisko jest rozpoznane, oswojone, zaakceptowane, nie stanowi zagrożenia, czujemy się w nim komfortowo.

Swojskość wyraża się w:

- identyfikacji z grupą, którą uznajemy za sobie bliską,

- manifestowaniu własnej tożsamości i więzi grupowej,

- poczuciu bliskości, przywiązaniu, przynależności, 

- potrzebie świadczenia aktywności na rzecz dobrostanu własnego środowiska.

Swojskość to podstawa nauki zwanej etnografią. Nauka ta zajmuje się gromadzeniem wiedzy o kulturze i tworzy pogłębione charakterystyki środowisk życia ludzi na przestrzeni czasu. Pokazuje, że swojskość była - i będzie - podstawą budowania większości lokalnych i narodowych zwyczajów i obrzędów. Chodzi w całej tej  obrzędowości o podkreślenie, że "swoje" jest lepsze od innych, że w swojej kulturze czujemy się lepszymi, wyróżnionymi, silniejszymi, bezpiecznymi.

Za "swoich" uważamy mieszkańców własnego kraju, mówiących w tym samym języku, a także - mieszkańców tej samej miejscowości, czy ludzi podobnych nam w sposobie bycia, itp. Dla podkreślenia bliskości wspólnotowej pielęgnujemy lokalną oraz narodową kulturę i odgradzamy się od "innych" (np. znaczymy przestrzeń kapliczkami, pomnikami,  pielęgnujemy tradycję chrzcin, wesel, pogrzebów, itp.). 

Za "swój" też uważamy ziemski świat, którego jesteśmy mieszkańcami. Wszystko zaś, co dzieje się poza nim, budzi nasze obawy, jest oceniane jako niebezpieczne, zagrażające naszemu życiu, a może nawet całej cywilizacji.

Patrząc na zagadnienie swojskości chłodnym okiem zauważamy, że trzeba pielęgnować swojskość, bo rzeczy znane i przestrzeń oswojona dają nam poczucie bezpieczeństwa i komfortu życia, ale nie do zaakceptowania byłby stan pozostawania w nieskończoność w "jednym, niezmiennie takim samym, ulubionym miejscu". Z potrzeby rozwoju, postępu, tworzenia, eksperymentowania i odkrywania musimy otwierać się na nowe, inne, nieznane obszary życia i świata - przystosowywać je do bieżących potrzeb. Cały czas należy budować nową świadomość, nową rzeczywistość i nową jakość lepszego i bezpiecznego życia.

Myśli do przeanalizowania:

"Twój dom może ci zastąpić cały świat. Cały świat nie zastąpi ci domu." (Autor nieznany)

"Najpiękniejszą rzeczą, jakiej życzę ci w życiu, jest to, byś zawsze miał kogoś bardzo bliskiego, kto może cię przytulić, gdy świat się załamie." (Autor nieznany)

"Bycie sobą w świecie, który nieustannie próbuje uczynić cię kimś innym, jest największym osiągnięciem." (Ralph Waldo Emerson) 

"Gdy człowiek się starzeje, choćby los rzucał nim po całym świecie, musi mieć gdzieś miejsce, które jest dla niego prawdziwym domem, bo nawet wędrowny ptak ma jedno miejsce, do którego zdąża." (Hans Christian Andersen)

"Porządkowanie świata - sztuka życia"

 Anna Kojtochowa ***

Tylko piękno

potrafi przyćmić

a nawet zaćmić

wolność i niewolę

podłość i pieniądze

wszystkie dary

i nieszczęścia ziemi

 

Szkoda, że tak rzadko

je dostrzegamy

tak niewielu je widzi

i jeszcze mniej przyjmuje

obracając w banał

 Sztuka życia to dążenie do sukcesów w oparciu o znajomość siebie, umiejętność kierowania swoim postępowaniem oraz rozumienie swoich potrzeb i racjonalne ich zaspokajanie.

Mówiąc o sztuce życia trzeba mieć na myśli realizowanie z sukcesem szerokiego spektrum zidentyfikowanych potrzeb własnych i własnego oglądu rzeczywistości, a więc:

- znajomość obszarów życia przynoszących nam osobistą satysfakcję, zadowolenie i poczucie spełnienia,

- codzienną troskę o własne zdrowie fizyczne i psychiczne,

- życie w otoczeniu dobrych ludzi (łagodnych, łatwych we współpracy i chętnych do niej),

- troskę o rozwój osobisty (pasje, wrażliwość, podnoszenie umiejętności praktycznych i umysłowych, rozwój zainteresowań i talentów),

- dbałość o szczęście małżeńskie (bliskość z drugą osobą, dobra komunikacja, dopasowanie oczekiwań do możliwości i oczekiwań partnera, wrażliwość na sygnały wysyłane przez partnera, prowadzenie uporządkowanego życia),

- wdrażanie pozytywnego myślenia (znajomość swoich zalet, wad i ograniczeń, nie popadanie w samouwielbienie, wsłuchiwanie się w krytykę innych osób kierowaną pod naszym adresem),

- prowadzenie życia towarzyskiego (organizowanie czasu na relacje z ludźmi sobie podobnymi w postrzeganiu świata, uczestniczenie w życiu kulturalnym),

- życie "tu i teraz" polegające na solidnym wykonywaniu codziennych obowiązków domowych i zawodowych,

- organizowanie sobie czasu na lekturę (czytelnictwo to poznawanie innego świata, odpoczynek i relaks - ważny w tym obszarze jest dobór odpowiedniej dla siebie literatury),

- podróże na miarę własnych możliwości (wiadomo od zawsze, że podróże małe i duże kształcą, uczą tolerancji na inne kultury i uzmysławiają zróżnicowania świata).

Sztuka życia jest umiejętnością harmonijnego i bezkonfliktowego realizowania swoich potrzeb w zdefiniowanym przez siebie świecie; odnoszeniem życiowych sukcesów i rozwojem osobistym w związku z pozyskiwaną na bieżąco wiedzą, doświadczeniami i umiejętnościami. Jest realizowaniem siebie we wszystkich obszarach człowieczeństwa na miarę poznawania siebie, rozpoznawania świata i bieżącego ustalania własnych celów życiowych.

 Myśli do przeanalizowania: 

"Najtrudniejsza rzecz w życiu to nauczyć się, które mosty przekraczać, a które palić." (David Russell)

"Życie zaczyna się tam, gdzie kończy się lęk." (Osho)

"Nasze życie jest takim, jakim uczyniły je nasze myśli." (Marek Aureliusz)

"Najcenniejszych rzeczy w życiu nie nabywa się za pieniądze." (Albert Einstein)