"Dobre obyczaje"

Budowanie osobistego szczęścia to dbałość o własny wizerunek, szacunek dla siebie i innych. Wiele naszych zachowań stanowi bezpośrednią konsekwencję pragnienia, by postępować zgodnie z przyjętymi normami społecznymi i odgrywanymi rolami. Dobre obyczaje to podporządkowanie się standardom właściwego, czyli społecznie przyjętego i akceptowanego, zachowania. Społeczne normy określają minimalne kryteria pożądanego zachowania i pożądanego  publicznego wizerunku  człowieka. Staramy się więc tak zachowywać, aby nie wywierać wrażenia osoby nieuprzejmej, nieprzystosowanej, nieokrzesanej czy niepożądanej w grupie. Chcemy uchodzić za osoby dbające o społeczne zasady i uczucia innych ludzi. Znamy normy określające dobre obyczaje i staramy się stosować je nawet wtedy, gdy z różnych powodów, przeżywamy skrajny stres. Naukę pożądanych zachowań rozpoczynamy już w przedszkolu. Przypomnijmy więc "Kodeks przedszkolaka", który - po uogólnieniu - będzie (z powodzeniem) regulował zachowania każdego z nas.

• Jestem miły i uprzejmy wobec kolegów i dorosłych.
• Pamiętam o ważnych słowach: proszę, dziękuję, przepraszam.
• Pomagam innym przedszkolakom.
• Troszczę się o zdrowie swoje i innych
  - mówię umiarkowanym głosem
  - odpowiednio korzystam ze sprzętu i zabawek
  - znam zasady poruszania się po budynku
  - szanuję uczucia innych.
• Bawię się zgodnie
  - umiem się dzielić zabawkami
  - współdziałam ze wszystkimi
  - panuję nad swoimi emocjami
  - potrafię samodzielnie rozwiązywać konflikty.
• Pani jest moim przewodnikiem w grupie.
• Dbam o wygląd naszego przedszkola.
• Szanuję cudzą własność.
• Umiem przepraszać - umiem wybaczać.
• Odpowiedzialnie, sumiennie i rzetelnie wykonuję podejmowane zadania i obowiązki.