Książka Daniela Golemana "Inteligencja emocjonalna" jest ważnym źródłem informacji z zakresu tworzenia się, funkcjonowania i znaczenia ludzkiego świata emocji. Pragnę zwrócić uwagę na różnice zachowań chłopców i dziewczynek (bo te zawsze, i namiętnie obserwuję i analizuję), i za autorem cytowanej książki, przedstawić znaczące spostrzeżenia. Ułatwią one rozumienie różnic w funkcjonowaniu kobiet i mężczyzn, i skłonią do ponownego przemyślenia powiedzenia: "Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus".
Korzeni różnic emocjonalnych kobiet i mężczyzn, mimo że częściowo na pewno są one zdeterminowane biologicznie, należy upatrywać w dzieciństwie, w odmiennych światach emocjonalnych zamieszkiwanych przez chłopców i dziewczynki. Chłopcy i dziewczynki uczą się zupełnie odmiennych rzeczy w kwestii radzenia sobie z emocjami. Rodzice częściej o emocjach rozmawiają z córkami niż z synami, i udzielają wielu szczegółowych informacji właśnie dziewczynkom. W rozmowach z chłopcami zajmują się częściej przyczynami i skutkami takich emocji jak np. złość, aby nie dopuścić do jej występowania i eskalacji, a swoje uwagi traktują jako ostrzeżenie. Z badań wynika, że nieskrywaną agresję i skłonność do otwartej konfrontacji w chwilach złości przejawia ten sam procent dziewcząt i chłopców. Pojawia się jednakże znacząca różnica między obu płciami. Dziewczęta opanowują lepiej niż chłopcy takie wyrafinowane metody agresji, jak wykluczanie z towarzystwa osób, które się czymś naraziły, są skłonne do złośliwych plotek czy zemsty pośredniej. Chłopcy, kiedy ogarnie ich złość, nie myślą o bardziej zakamuflowanych metodach ataku, ale dążą do konfrontacji. Kiedy dziewczęta bawią się razem, to robią to w małych, zżytych grupkach, i kładą nacisk na minimalizowanie wrogości czy niechęci, i zabiegają o jak największą współpracę, natomiast chłopcy preferują gry w dużych grupach i z elementami współzawodnictwa.
Podstawowa odmienność między zachowaniami obu płci zauważalna jest od najwcześniejszego dzieciństwa: chłopcy szczycą się wyniosłą niezależnością i autonomią, a dziewczęta postrzegają siebie jako część skomplikowanego układu powiązań. Chłopcy traktują jako zagrożenie wszystko, co mogłoby zmniejszyć ich niezależność, dziewczęta - bardziej obawiają się pęknięć w stosunkach łączących je z koleżankami. Życiowa wrażliwość obu płci jest więc inna: mężczyźni zadowoleni są, gdy mogą rozmawiać o "rzeczach", a kobiety ciągle szukają więzi emocjonalnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz