"Czasem wspominać dzieciństwo"

Małgorzata Borowiec "Szafa"

Posagowa szafa babci uwodzi dębowymi słojami.
Można je czytać uczenie jak tajemniczy manuskrypt
lub z miłością jak list do ukochanego z wojska.

Zamknięta w jej krawędziach rzemieślnicza solidność
każe myśleć z szacunkiem o tych, którzy robili szafę 
dla kilku pokoleń, a nie na trzy lata.

Czasem szafie zbiera się na gawędy - jak to staruszce
i zaczyna zrzędzić, ale wtedy troskliwie poimy zawiasy smarem
i wtedy stara dama snuje wywody dyskretniej.

Ta sprytna dyplomatka łagodzi gorące nastroje wujów
łagodnym i słodkim zapachem wody kolońskiej,
którą babcia perfumowała chusteczki, te do kościoła.

W jej odmętach mieszczą się tajemnice, o które
boję się spytać, bo przecież zmarli mają mieć spokój wieczny
i dobrą pamięć pokoleń - chwiejną zapłatę za życie.

Kiedy byłam mała, chciałam w niej mieszkać.
Miała być lasem, chatką, pałacem.
Teraz boję się jej - kojarzy się z ostatnią skrzynią życia.

Szafa - mebel wolno stojący lub zabudowany we wnęce ściany, używany do przechowywania odzieży, książek, naczyń i innych przedmiotów (z rzadka używanych lub ważnych, podlegających ochronie). W każdym domu znajduje się ten mebel, bo przecież gdzieś trzeba przechowywać rzeczy, przedmioty, dokumenty, fotografie, wspomnienia.

Jakie mamy skojarzenia związane z szafą?
- rzecz tajemnicza - nie do końca wiadomo, co w niej jest,
- mieści odzież i dodatki, których używają najbliżsi - ubrani w nie budzą mój zachwyt,
- panuje w niej zawsze porządek i pięknie z niej pachnie,
- jest przestronna i wygodna,
- użytkownicy mają wydzielone półki, zawiera segregatory,
- coraz to uzupełniamy ją o nowości; rzeczy od jakiegoś czasu nieużywane odkładamy na wydzielone miejsce, oddajemy potrzebującym lub wyrzucamy.

Szafa symbolizuje kryjówkę dla rzeczy oraz dla wspomnień, emocji i uczuć. Odzwierciedla kwestie związane z rodziną. Utożsamia nasze wnętrze, myśli i nastawienia do innych ludzi. Popatrzmy więc na naszą szafę, jak na źródło wiedzy o rodzinie: o rodzicach, rodzeństwie, dziadkach, pradziadkach, osobach żyjących i zmarłych. Zbierzmy myśli i stwórzmy opowiadanie obrazujące historię rodziny. Rozpocznijmy od wspomnień z dzieciństwa (domownicy, opieka nad dziećmi, ubrania i zabawki, kontakty rodzinne), ukażmy dziadków i ich rolę w naszym życiu, powiedzmy coś o pasjach i talentach członków rodziny, przypomnijmy osoby zasłużone dla dobrobytu rodziny i wnoszące coś do kultury środowiska, wyjaśnijmy rodzinne tajemnice.
Uświadomimy sobie przy tej okazji niezwykłość naszej szafy i niezwykłość naszej rodziny.

Opiszmy naszą szafę na potrzeby opowiadania:
- jest stara czy współczesna,
- zrobiona z drewna dębowego czy innych materiałów,
-  wienna czy zakupiona z oszczędności rodzinnych,
- ozdobna czy prosta, z lustrem czy bez,
- zadbana czy zniszczona,
- wypełniona po brzegi czy przestronna.

Nasza szafa mówi o nas. Jest i jawna i tajemnicza. Zawiera pamiątki i przedmioty pospolite. Przypomina kim byliśmy i mówi kim jesteśmy. Określa nasze pasje, gusty i upodobania. Traktujmy ją jako przedmiot ważny, przechowujący wiedzę o nas.

A oto wypowiedzi osób znaczących o dzieciństwie:
"Każdy ma swoje miejsce ulubione w dzieciństwie. To jest ojczyzna duszy." (Stefan Żeromski)
"Szczęśliwi, którzy nauczyli swoje dzieci cieszyć się drobnymi rzeczami." (Jeremas Gotthelf)
"Kto nie pamięta dokładnie swego dzieciństwa, ten jest złym wychowawcą." (Marie von Ebner-Eschenbach)
"Dzieci bardziej potrzebują modeli niż krytyki." (Joseph Joubert)







'