Każdego dnia komuś lub czemuś się dziwimy, choć nie zawsze mamy świadomość, czym to dziwienie się jest. A jest emocją wywoływaną kontaktem z czymś nowym, nieznanym, nieoczekiwanym; czymś co interesuje, intryguje, może mieć dla nas jakieś znaczenie.
Nigdy nie pojawia się w sytuacjach dla nas obojętnych.
Wszystkie emocje, a więc i zdziwienie, posiadają kilka komponentów: poznawczy (co to jest?, skąd się wzięło? dlaczego takie jest?...), fizjologiczny (zaburzenie stanu równowagi procesów życiowych: oddychania, odżywiania, krążenia, ruchu, ...), ekspresyjny - będący indywidualnym sposobem informowania o stanie naszego ducha (krzyk, płacz, śmiech; właściwe sobie zachowania ruchowe; gestykulacja, mimika twarzy, ...). I do tego jeszcze - komponent działania, a więc konieczność podjęcia takiej aktywności własnej, która umożliwi poznanie nowego, jego oswojenie, jego zmianę, jego wykorzystanie do własnych celów i potrzeb.
Dziwienie się rozpoczyna proces gromadzenia informacji, jest pierwszym krokiem w dochodzeniu do wiedzy. Umożliwia odkrywanie rozmaitości świata, stanowi bodziec do poszukiwania prawdy. Skłania do stawiania pytań i szukania odpowiedzi. Każe patrzeć na otoczenie z zaciekawieniem, podziwem, zachwytem i ciągle pytać, wysuwać hipotezy, wyprowadzać wnioski.
Nauczyć się dziwić to nauczyć się uważnie patrzeć, dostrzegać rzeczy i zjawiska dotychczas niezauważone, szukać informacji o nich, być aktywnym poznawczo, bywać w miejscach kryjących zagadki, znać obszary własnych zainteresowań. Wszyscy ludzie umiejący się dziwić są osobami odkrywczymi, wewnętrznie bogatymi, zachwycającymi wiedzą i umiejętnościami, interesującymi dla innych, podziwianymi.
Warto dbać o własny rozwój poszukując kontaktów z "rzeczami" nowymi, dziwiąc się nieustannie i odpowiadając sobie na pytania z kontaktów wypływające. Warto zapamiętać myśl Fiodora Dostojewskiego: "Niedziwienie się niczemu to oznaka głupoty, a nie mądrości."Warto też dziwić się poszukując dziwów rozumianych jako zdumienie, zaskoczenie, coś dziwnego, nieznanego, cudo.
Warto na własny użytek przeanalizować wiersz Tadeusza Kubiaka "Dziwy":
Patrzcie, to bardzo
wysoka szafa.
Mogłaby w szafie
mieszkać żyrafa.
W wielkich szufladach
starej komody
żyłby z rodziną
groźny krokodyl.
Na żyrandolu,
gdzieś u pułapu,
bujałoby się
stado pstrych papug.
W wannie, do morskiej
podróży skory,
parskałby głośno
srebrny wieloryb.
Spełniłyby się
wszystkie te dziwy,
gdyby zakwitły
różą pokrzywy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz